Η τουρκική γλώσσα ανήκει στην οικογένεια των Αλταϊκών γλωσσών και αποτελεί την επίσημη γλώσσα της Τουρκίας. Ομιλείται σε πολλές χώρες της Ευρώπης κυρίως από μετανάστες τουρκικής καταγωγής, και στην Ελλάδα όμως συναντά κανείς αρκετούς γνώστες της γλώσσας και της τουρκικής κουλτούρας.
Το σημερινό τουρκικό αλφάβητο έχει 29 γράμματα. Μία από τις ιδιαιτερότητες της τουρκικής είναι ότι σε μία λέξη μπορούν να γίνουν πολλές προσθήκες και να μπουν πολλές καταλήξεις. Η επιλογή της κατάληξης εξαρτάται από το φωνήεν της τελευταίας συλλαβής. Έτσι η δομή της γλώσσας βασίζεται στο φαινόμενο της φωνηεντικής αρμονίας. Ο συγκολλητικός χαρακτήρας της τουρκικής γλώσσας χρησιμοποιείται για να σχηματίσει νέες λέξεις από ρίζες ουσιαστικών και ρημάτων.
Κάτι που είναι πολύ σημαντικό και διαφορετικό, σε σχέση με τις άλλες γλώσσες, είναι ότι στην τουρκική γλώσσα δεν υπάρχουν γένη. Λόγω έλλειψης γενών, η τουρκική απαλλάσσεται και από την παρουσία άρθρων. Η βασική σειρά των όρων της πρότασης είναι:
Υποκείμενο - Αντικείμενο - Ρήμα
Παρατηρούμε δηλαδή ότι το ρήμα δε βρίσκεται στη μέση της πρότασης αλλά στο τέλος. Αυτόν τον τρόπο σύνταξης χρησιμοποιούν πολλές φορές και στα Ελληνικά οι Έλληνες Πολίτικης καταγωγής οι οποίοι λένε για παράδειγμα:
«Εγώ στην Πόλη πήγα» και όχι «Εγώ πήγα στην Πόλη».
Η Οθωμανική Τουρκική ήταν η επίσημη γλώσσα της γραπτής επικοινωνίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και διατήρησε την ύπαρξή της για πέντε αιώνες. Ωστόσο, η οθωμανική γλώσσα και γραφή δεν μπορούσαν να καλύψουν τις ανάγκες της μοντέρνας εκπαίδευσης και της σύγχρονης γνώσης. Έτσι με την πάροδο των χρόνων αναπτύχθηκε η ομιλούμενη τουρκική. Η νέα γραφή (δηλαδή το λατινικό αλφάβητο) υιοθετήθηκε επισήμως τον Νοέμβριο του 1928 και η παλαιά αραβική γραφή τέθηκε εκτός νόμου με την έναρξη του νέου έτους.
Αδιαμφισβήτητα, τα Τουρκικά είναι μια διαφορετική γλώσσα αλλά όχι απαραίτητα δύσκολη. Ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι η τουρκική έχει δανειστεί πολλές λέξεις από άλλες γλώσσες, κυρίως από τα Γαλλικά. Πιο συγκεκριμένα, 5,000 λέξεις προέρχονται από τα Γαλλικά, 6,500 λέξεις από τα Αραβικά, 600 από τα Ιταλικά, 400 από τα Ελληνικά και 150 από τα Λατινικά.
Το σημερινό τουρκικό αλφάβητο έχει 29 γράμματα. Μία από τις ιδιαιτερότητες της τουρκικής είναι ότι σε μία λέξη μπορούν να γίνουν πολλές προσθήκες και να μπουν πολλές καταλήξεις. Η επιλογή της κατάληξης εξαρτάται από το φωνήεν της τελευταίας συλλαβής. Έτσι η δομή της γλώσσας βασίζεται στο φαινόμενο της φωνηεντικής αρμονίας. Ο συγκολλητικός χαρακτήρας της τουρκικής γλώσσας χρησιμοποιείται για να σχηματίσει νέες λέξεις από ρίζες ουσιαστικών και ρημάτων.
Κάτι που είναι πολύ σημαντικό και διαφορετικό, σε σχέση με τις άλλες γλώσσες, είναι ότι στην τουρκική γλώσσα δεν υπάρχουν γένη. Λόγω έλλειψης γενών, η τουρκική απαλλάσσεται και από την παρουσία άρθρων. Η βασική σειρά των όρων της πρότασης είναι:
Υποκείμενο - Αντικείμενο - Ρήμα
Παρατηρούμε δηλαδή ότι το ρήμα δε βρίσκεται στη μέση της πρότασης αλλά στο τέλος. Αυτόν τον τρόπο σύνταξης χρησιμοποιούν πολλές φορές και στα Ελληνικά οι Έλληνες Πολίτικης καταγωγής οι οποίοι λένε για παράδειγμα:
«Εγώ στην Πόλη πήγα» και όχι «Εγώ πήγα στην Πόλη».
Η Οθωμανική Τουρκική ήταν η επίσημη γλώσσα της γραπτής επικοινωνίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και διατήρησε την ύπαρξή της για πέντε αιώνες. Ωστόσο, η οθωμανική γλώσσα και γραφή δεν μπορούσαν να καλύψουν τις ανάγκες της μοντέρνας εκπαίδευσης και της σύγχρονης γνώσης. Έτσι με την πάροδο των χρόνων αναπτύχθηκε η ομιλούμενη τουρκική. Η νέα γραφή (δηλαδή το λατινικό αλφάβητο) υιοθετήθηκε επισήμως τον Νοέμβριο του 1928 και η παλαιά αραβική γραφή τέθηκε εκτός νόμου με την έναρξη του νέου έτους.
Αδιαμφισβήτητα, τα Τουρκικά είναι μια διαφορετική γλώσσα αλλά όχι απαραίτητα δύσκολη. Ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι η τουρκική έχει δανειστεί πολλές λέξεις από άλλες γλώσσες, κυρίως από τα Γαλλικά. Πιο συγκεκριμένα, 5,000 λέξεις προέρχονται από τα Γαλλικά, 6,500 λέξεις από τα Αραβικά, 600 από τα Ιταλικά, 400 από τα Ελληνικά και 150 από τα Λατινικά.